islamın siyasette metod olarak kullanıldığı ülkeler esasen zaten iç hastalıklarından muzdariptir. eğer frengiye yakalanmışsanız, kamışınızın ucuna alkol sürerek tedavi edemezsiniz. ticaret, eğitim, özel ve devlet sektöründe her türlü ahlakın yerle bir olduğu bir ülkede siyasal islamcılık tam da buradaki alkol hükmündedir. islam'ın özünden sapılmıştır. kemalizm, halkı sahih kaynaklardan ve onları yaşayarak tefsir eden anadolu irfanından uzak düşürmüştür. 50'lerden sonra ise köyden şehre yoğun şekilde yaşanan göç ile islam adına ne varsa her şeye sahip çıkılmaya başlanmış, örselenmiş anadolu insanı bir nevi köylü-bedevi islamını tahkim etmiştir. kişiliksiz, sanatsız, kültürsüz, lümpen. erdoğan döneminde göreceli bir iyileşme ile kapitali elde etseler de son tahlilde gelen para çok kısıtlı bir dindar burjuvanın elinde toplandığı için alt tabakadaki dindarlar, hayat görüşü açısından fazla gelişme kaydedememişler, terakkileri toki mimarisi ve belediyenin beceri kursları düzeyinde kalmıştır. siyasal islamcı iktidar için bunlar, ihmal edilmemesi gereken ama eğitim, kültür anlamında her zaman belli bir düzeyin altında tutulması gereken oy deposudur.
hristiyanlıkta günah çıkarma kavramı vardır. bunun sahih islam inancındaki (hz adem'le başlayan tevhid dinine islam diyoruz ) bir kamil zat veya peygamber yanında günahlara tövbe edip bir daha yapmama konusunda beyanda bulunmanın tahrif edilmiş hali olduğu açıktır. hristiyan batıda günah çıkarma ve hesaplaşma geleneği olduğu için seküler hayatta da bunun izdüşümünü görebiliriz. hata yapan, istismarda bulunan hesap verir,özür diler,mahkemeye çıkar, gerekirse intihar eder. islamcılıkta ise pişmanlık yoktur.onların dini telakkisinde pişman olma diye birşey yoktur. ne yapılırsa ali dini çıkarlar için yapılmıştır, kendileri için bir şey istemişlerse namerttirler,bunun için teşekkür dahi istememektedirler. irfan(tasavvuf) boyutu dışlanmış bir islam, dini kendi çıkar ve arzularına feda eder. islamcılık denilen şey tam da budur. azimet değil ruhsatlar üzerinden hareket eder. değil mi ki her taraf iç ve dış düşmanlarla sarılıdır. o zaman fıkıhta, zaruretten kaynaklanan ictihadlar yapılır. sınırlar iyice esnekleştirilir.
