hep okuyordum facebook ile ilgili entryleri yarı imrenerek yarı sinirlenerek. neden beni bir ilkokul arkadaşım bulmadı diyordum. hatta geçmişimi bile sorgulamaya başlamıştım. demek ki ben silik bir tiptim. kimsenin hatırında bile olmayan bir insandım. popüler kültür diyerek facebooku tam dışlayacaktım hayatımdan ki mailin uyarı sesi ile irkildim. işte beklediğim an gelmişti. ilkokulda aynı sıralarda kızların eteğinin altına baktığım, birbirimizin önlüklerine sümüklerimizi sürdüğüm, taso oynayıp milleti üttüğüm, pipi yarışına girdiğim arkadaşım bana mesaj atmıştı. sevinçten monitöre sarıldım. hasretle klavyeme sarılıp arkadaşımı kelimelerle kucakladım.
fare dağa teşekkür etmiş dağın haberi olmamış olsa teşekkürler sana facebook. artık hayatım daha farklı. bütün gün facebook un başına oturup ilkokul arkadaşlarımı arayabilirim. tüm zamanımı sana adayacağım. çünkü bundan başka bir bok yapamıyorum.
