erteleye erteleye ancak bugün izleyebildiğim ama sanırım daha defalarca izleyeceğim film.
zannediyorum ki biyogrofik bi filmin ilk defa bir dakikasında bile sıkılmadım. film opera dolu, müzik dolu, hayatın içinde yer alan melodilerle dolu, cümlelerin, kelimelerin bile notalarıyla dolu. ve mozart öylesine samimi ve sempatik ki, insan o garip gülüşünü bile kabulleniyor.
hele o cenaze sahnesinde çalan lacrimosanın mükemmelliyetini anlatacak kelime yok. hangi notasından tutsan hüzün, bir sahnenin acısını on değil belki yüz katına çıkarıyor. hani tanrıyı, melekleri görünce muhteşemliğinden ağlanır deriz ya, ben de şu melodiyi duyduğum an beynim. resmen. eriyor. söyleyecek söz bulamıyorum.
