arapça, diller arasında johann sebastian bach hükmünde olan bir lisandır. matematik kesinlikleri, derinliği ve yoğunluğu çok fazladır. hemen her kavram için o kavramın irili ufaklı türlerini ifade eden ayrı bir isim vardır. deve, yavru deve, sütten kesilmiş deve, bir yaşında deve, iki yaşında deve, damızlık deve vs.. tabi bu durum sadece deve için geçerli değil, göçebe ve sonrasında yerleşik hayat neyi kullanmayı icab ettirmişse o konudaki kavramlar daha zenginleşmiş. gramerinin belli bir mantığı vardır, her dil gibi o mantığı çözdün mü gerisi gelir. fiil türetme kapasitesi namütenahidir. buna mukabil sadece üç zaman vardır ama çoğu dil gibi şimdiki zaman aynı zamanda geniş zaman hatta bazen gelecek zamanı da ifade eder. geçmiş zaman ise kur'anda da örnekleri olduğu gibi yerine göre bazen gelecek zamanı ifade eder. kesinlik bildirmesi bakımından geçmiş zaman gelecek zamanı da kapsar. o yüzden imam nikahında kabul beyanını geçmiş zaman sigasıyla yaptırırlar. tekil ve çoğulun yanında tesniye denilen ikili zamirler için de fiil çekimleri farklıdır. sayılara göre kendilerinden sonra gelen isimlerin i'rabı değişir. zaten arapçanın büyük kısmı ve en zorlayıcı tarafı irab denilen son hecenin nasıl okunacağı meselesidir. çünkü üstün,esre,ötre olmasına göre mana da değişir. kuran'daki hareke olayı, yabancı kavimlerin islam'a girmesinden ötürü irabların yanlış okunması tehlikesine karşı icad edilmiştir. yoksa arkaik dönem arap yazılarında hareke şöyle dursun, fe, kaf ve ya gibi harflerin noktaları dahi yoktur. arapçanın zirvesi kur'andır. kur'an olmasaydı arap dili kendini koruyamaz ve gelişemezdi. ama öte yandan arap edebiyatını bitiren de kur'an olmuştur. kur'andan sonra şiir gözden düşmüş, o eşiği aşacak şairler gelmemiştir. o yüzden arap şiirinin altın çağı cahiliyye dönemidir.
