Çocukluğumun romancısıdır.
Ilkokul yıllarım bu adamın romanlarını okumakla geçti.
Ergenliğimde ve daha sonraki yıllarımda aşırı duygusal bir kişiliğe sahip olmama sebep olduğunu düşünüp kızdım hep.
O kadar duygu yüklemesi çocukluğa uygun değil diye düşündüm.
Ama şimdi bakıyorumda hayatin acılarla dolu bir yolculuk olduğunu çocuk yaşta bize öğretmesi, ayaklarımızın yere basması bakımından iyi değilmiydi?
Çocuklukta lay lay lom kitaplarla hayattan beklentimizi yükseltmek bize hâyâl kırıklığından başka ne verebilirki?
hayat acı bir şeydir ve bunun küçük yaşta öğrenilmesi faydalıdır.
Peki ama madem Kemalettin tuğcu okumak hayatin acılarını erken yaşta öğretirde, çocukluğu Kemalettin tuğcu kitaplarını yalayıp yutmakla geçen ben neden hâlâ alışamadım birbiri ardına gelen bu acılara? Neden hâlâ umutlar içindeyim?
