Hey gidi günler...
ortaokuldayken hergün hergün bu caddeyi baştan aşağı yürümek zorunda kalırdım. hele izmit'e geldiğim ilk günler... ulan ben anadolu'nun bağrından kopmuşum, cadde madde görmüşlüğüm hiç yok. bildiğim tek cadde inekleri gütmeye götürürken saçma sapan oyunlar oynayarak geçtiğim köyümüzün tozlu topraklı çakıllı o neşesiz ve somurtkan yoluydu. o yola bir isim bile vermedim. o kadar neşesizdi ki inekler tepeledikçe ben sevinirdim. sonra birgün "senden einstein olabilir hadi izmit'e git biraz oku" dediler. gittik ama beklentiye girenler hüsrana uğradı.
bu caddeye ilk çıktığımda nefesim kesilmişti. küçük ilçemizde ve üç beş evden müteşekkil köyümüzde on senede görmediğim kadar insanı orada birden görünce aniden terledim. o caddedeki kazı kazancıları, simitçileri, işportacıları, caddeden sağa sola çıkan merdivenleri hâlâ hatırlarım. hele o kazı kazancılar... her gelip geçtiğim "ulan bundan da zengin olan var mı acaba?" diye içimden geçirdim. bir sene boyunca defalarca önünden geçmeme rağmen allah'a şükür hiç oynamadım.
