Yazmicam dedim kendi kendime ama bugun sema kaygusuzun film hakkindaki yazisini okuyunca yazmadan duramadim acikcasi. Evet cok guzel bir yazi ele almis kendisi ama bana fazla sert olmus gibi geldi. Aydinin sahte aydinligindan, neclanin pismanlikla dolu dusuncelerinin iki kisiye yonelmis elestirel tutumla rahatlama calismalarina, nihalin edilgenligini bastirmaya calismasina kadar her seyi cok guzel anlatmis sema kaygusuz. Taa ki son ana kadar. Affet sozcugunun verdigi anlami farkli anlamis iki kisi olana kadar. Bu bireyler kis uykusunda hayatlarina devam ederken aydin bence o affeti kendi durumunun farkina varmadan soyledi. Digerleri de ayni sekilde cunku her ne kadar patolojik iliskiler icinde olsalar da hepsi birer insan ve her insanin hatasi olabilir. Aydin filmde hep soruyo zaten benim hatam ne nihal diye. Gercekten bilmiyor cunku kendi deyimiyle kralliginda mutlu cunku. Nihal bilmiyo ayni sekilde.bilse sadece kocasini suclamaz ceker gider ama o da uyanamiyo kis uykusundan ve necla kendisini doven kocasini hakli gormez. Bu nedenle karakterleri bu kadar suclama taraftari degilim. Gunumuz aydininin hincini bu aydindan cikarmak yalnis bir tutum olur cunku o kadar da suclu goremiyorum. Catismanin dogdugu noktanin karakterleri bu kadar farkli olan insanlarin bir araya gelmesi olarak gordugum filmde hickimseyi suclayamiyorum nedense. Elimdense onlara uzulmekten baska bir sey gelmiyor cunku bizler de bilmeden icinde bulundugumuz binlerce kis uykusundan birindeyizdir belki ya da bilip uyanamadigimiz.
