49.
-
asılırken taşlarlar...
hiç ses etmez... taşlarlar.. taşlarlar..
içlerinden biri vardır onu gerçek olduğu gibi tanıyan biri... o da tutup "gül" atar herkese nisbet eder gibi...
fakat hallac ı mansur hazretleri ağlamaya başlar...
herkes sus pus olup şaşırır... seni o kadar taşladık gık etmedin, fakat gül attı şu kişi ağlamaya başladın neden?
"beni tanımayanların attığı taşlar dokunmadı, fakat tanıyan birinin attığı gül çok ağır geldi" der...
ah ah..
