tam olarak ifade etmek gerekirse bir arkadaşlık filmi.
açıp izlemeden önce insanı tereddütler içinde bırakan, yahu çok cacık görünüyor kesin bu beni sıkar diye oturduğum filmlerden birisiydi ve bundan da psikolojimi hafif yana yatmış olarak kalktım. diğerleri için (bkz: 12 angry man) , (bkz: psycho) , (bkz: shichinin no samurai) , tabi daha bir çok film vardır. artık bir filme ön yargılı bakıyorsam direk oturup izliyorum. neyse filme geçecek olursak ;
--- spoiler ---
filmin başında alışık olmayan türde bir film olduğundan ne olup bitiyor diye dikkat ederken insanın ilk dikkatini çeken ana karakterlerin seslendirilmesindeki muhteşem performans, sanırım bunun için
toni collette ve philip seymour hoffman a özel teşekkür etmeliyiz. insanı sıcacık çevreleyen bir ortamı ilk önce oluşturuyorlar.
bunun dışında senaryo içine ince bir şekilde serpiştirilmiş ve insanın yüzünü güldüren bir çok espri mevcut. bunlar içinde beni en çok güldüren max'in doktor sırası beklerken 'please take a seat' yazısını görüp eve dönüşte bir sandalye satın almasıydı.
film temelde topluma adaptasyon sıkıntısı çeken bir adam olan max ile ailevi sıkıntıları olan mary'nin gerçek dostluk hikayesini anlatıyor. lütfen siz o 'gerçek' kısmını ciddiye alarak izleyin yoksa filmin sonunda ağzınıza sıçılıyor.
max'in sağlığı uğruna mary için yaptıkları ve mary'nin de dostluğu uğruna tüm kariyerinden vazgeçip annesi gibi olmak uğruna max'in peşinden gitmesi filmin çooook kısa bir özeti.
sonu ile adamı darmaduman eden ve günlerce akıllardan çıkmayacak bir film (bkz: mary and max)
--- spoiler ---
benim için kalitenin görsellik, yıldızlar ve memeler olmadığının ;
önemli olanın anlatım ve hikaye olduğunun en gerçek ve somut ispatıdır bu naçizane film.
'haydi bize bir film söyle de izleyelim!' diyen kişileri dikkatlice süzüp, sabredip bu mükemmel hikayeyi hak edebilecek kişilere önerdiğim bir yapıttır mary and max.
eğer psikolojiniz yerindeyse ve gerçek bir şeyler izlemek istiyorsanız tam zamanıdır. haydi açın ve izleyin.
