hayatının büyük bi bölümünde (20 yıl gibi) beşiktaş maçlarında tırnaklarını kemiren şahıs. küçükken metin olmak istedi, ali olmak istedi, feyyaz olmak istedi ama olamadı. zira 'okuyup adam olması' gerekiyordu. okurken de peşini bırakmadı beşiktaş. ilkokulda sınıfın tek beşiktaşlısı olarak 'bitli japon kedisi' diye anıldı mesela. ortaokul-lise-üniversite hayatı boyunca da çoğu pazartesi daha bi ağır geçti.
maçlarda çocukluktan kalma bi 'içine atma' alışkanlığı var. çünkü babanın yanında küfretmek -hele de kendi oyuncularına- büyük ayıptı. belki de bu kötü alışkanlık yüzünden ömrü kısaldı, bilemiyor.
garip bir de hafıza sistemi geliştirdi bu arada. 20 yıl önceki maçı dün gibi hatırlıyor ama, dünkü maçı bir türlü hatırlayamıyor. 20 yıl önceki kadro öz abileri gibi aklında da, dünkü kadro pek bi yabancı.
sık sık 'verem edecek lan bu takım beni' cümlesini kuruyor. bir de 'bi daha maç izlersem kale direği girsin' cümlesini. yediği kale direklerinin haddi hesabı yok yani.
süleyman seba'nın 'rakip takıma ayıp olur' diye takımın sevinmesine karşı çıkışını hayranlıkla okuyup, şimdiki başkanın 'feneri bu yıl şampiyon yapmayacağız' çıkışlarını ibretle ve nefretle okuyor gazetelerden.
yakında tıp aleminde eşine rastlanmamış bi hastalığa yakalanmasından endişe ediyorum. garip halleri var. misal, şeref tribününde yine seba'yı görüyor. takımı yense de yenilse de duruşundan ödün vermeden oturuyor seba. forvette pascal'ı görüyor bazen. hatta metin tekin'in ortasına -hayatını ortaya koyarak- kafa koyduğunu hayal ediyor... garip bi hastalık; bir türlü bu anı yaşayamıyor.
bırak diyoruz, bu takımdan hayır gelmez diyoruz; anlamıyor.
