yaratıcılığımın törpüsü gözlerin neden bu kadar acımasız?
bana seni sevmeme şansını da vermiş olmalıydın.
isteyerek ama mecburiyetten sevmek,
dökük belediye parklarında aşka soluklanmak,
dar geliyor bazen oturduğum o tahta bank.
sabahları rüyamda yalnızlığımla arama girişlerin de ne oluyor?
nereden geliyor bu samimiyet?
neden seviyorum seni?
bana bir sürü açıklama ve
gözlerinden gözlerime uzanan bir dokunuş borçlusun.
tek bir cümle bile daha kurmak istemiyorum ama
bir emrim var.
rica değil, istek değil katı kıvamı olan bir emir.
sakın başkalarına da kendini böyle sevdirme.
