yine aklıma düşmüş olan şair. bu hayatta tanışmak istediğim ender kişilerdendi. aynı şehirdeydik üstelik. keşke ansızın karşısına dikilip "didem seni tanımıyorum ama yazdıklarını okudukça seni yazdıklarından bile daha çok sevdim" deseydim. 41 yaşında erkenden göçüp gideceğini nereden bilecektim. arkasından bilmem kaç kere ağlamışlığım var. hala da ağlarım. neden bilmiyorum. okuduğum her şiirde gözlerim dolu dolu. isminin geçtiği yerlerde seri gözyaşı intiharları başlıyor.
rahat uyu didem.
"ama yazgısını,
yaldızlı çokomel kağıtları gibi,
tırnaklarıyla düzeltemiyor insan... "
