Benim böyle bir hastalığım var. şu an daha tıp dünyası bu hastalığın farkında değil ama olacaktır. telefon yüzüme kapatıldığında deliriyorum. bakın diyorlar ki cinnet diye bir şey yoktur. kabul etmiyorlar cinnet anının olduğunu. nasıl yok? bana bunu anlatsınlar. telefon yüzüme kapatıldığında yaşadığım an cinnet anı değil ise gelip teşhis koysunlar bana o zaman. elim ayağım titriyor yine şu an. sanki az önce biri benim yüzüme telefon kapatmış gibi.
mesela biri telefonu yüzüme kapattı, 5 dakika sonra da karşıma geçti. telefonu gelir bir yerine sokarım. net bir şekilde yapacağım eylemin farkındayım.
olayın bir başka boyutu var. çok değer verdiğim, saydığım, sevdiğim biri olsun o telefonu kapatıyorsa nefret edeceğim tip halini alır. bir şans daha vereyim diye düşünmem, bir daha görüşmem, görüşmek zorundaysam da telefon ile iletişim kurmam. bu yüzden telefonu insanın yüzüne kapatan tip diyebilirim buna net bir şekilde.
