ayrı kaldığım 2 ay sonunda, online listesine ilk kez baktığım şu saniyelerde tanıdık 4-5 isim görmemle beni hüzünlere sevk eden ortam. çarşı iznim bitip kışlaya döndüğümde yastığa başıma koyup ağlamayı ve o şekilde uykuya dalmayı tasarlıyorum. tabi bir ibne gelip ''koğuş kalk'' demezse.
