bana niye yalan söyledin demiştin en son. Uzun uzun baktım ardından oturduğun yere dakikalarca.. bir arkadaşımın sesiyle irkildim. Vicdan azabından ölmek üzereydim ve biliyordum hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı
ya da durun! biraz daha baştan alayım da siz karar verin..
Etrafımın en kalabalık olduğu günlerden biriydi işte. Meğer o günden itibaren teker teker siliniyormuşum kendimden. Arkadaşlarımızı yolcu etmeliydik o gün ayrılık vaktiydi bir bakıma. Ağlaşmadık öyle ama eksilmişim biraz farkında değilmişim. Mutluydum çünkü alışkanlığım uyuşturucu gibi damarlarımda dolaşıyordu, hissediyordum özlemiştim de seni.. sıcağı sıcağına hissetmedim tabi ne çok şeyler yakıp yıktığımın. Bağımlısı olduğum, bana her lafın ilaç gibi geliyor, iyileştiğimi hissediyordum yavaş yavaş yok ederken kendimi. Benim belki kurtuluşumun, ilacımın toprak kadar doğal ve yakın olduğunun farkında değilmişim. Şimdi tedavisinde çok geç kalınmış bir vaka gibi çaresiz hissediyorum. Elimdeki elma çayımın dışında pek de tadım yok açıkçası. Arkadaşlığını özlüyorum aptal aptal şeylerden keyif almanın tadını, gülebilmeyi en çok suratına bakabilmeyi özlüyorum. Şu anda hiç yüzüm yok çünkü bunu yapmaya. Tabi o bunları bilmeyecek nefreti gün be gün artacak.. en çok da bu üzücü ya zaten. Ben ise bazen böyle, bazen ayna karşısında günah çıkaracağım kaybedilenlerin ardından..
