Birkaç saat, gün, hafta yalnız kaldı diye depresyona giren insanlara mana veremiyorum.
Her an yalnız olan biri varsa o da benim.
Tek başına yaşamak zorunda olan.
Kimsenin düzenini bozamam değil mi?
Yeni insanlara alışmaya çalışmak zorunda olan biri varsa o da benim.
Bazen yaptığı seçimlerin sonucunda neler yaşayacağını kestiremeyen de benim.
Hayatımın belirli dönemlerinde saçma sapan kararlar vermişim. Artık bunları görebiliyorum.
Sol kulak kıkırdağım delik, bunun ne lüzumu varmış?
Boş boş aksesuarlar almışım, amacım neymiş?
Hala lens takmaktan neden korkuyorum, derdim neymiş?
Bilmiyorum.
