o malum şarkıda söylenildiği gibi! tüm kutsal dinlerin ve sofistike inanışların savunduğu durum! neden veya niçin diye sormanın dahi anlamsız ve abes karşılanabildiği!
fakat, ben soruyorum: öyleyse, neden tanrı düşünme yetisini verdi bana? neden, beynimi yırtarcasına, kulaklarımı kanatırcasına "varoluşumun nedeni"ni bulmam için akıl verdi?
neden, tanrı kendisine ulaşabilmem için aramıza binlerce engel koydu? sonra da kendisini bulmamızı istedi?ve, yaşamayı mecburiyete bağladı? her gün paramparça oluyorsa bu ruhum? gram gram, dilim dilim yok oluyorsa içimdeki güzellikler, nasıl çıkacağım o'nun huzuruna?
bana verdiği emaneti, yani ruhu o'na geri verirken fazla hırpalamış olmamın bir cezası olmayacak mı? bedenimdeki façalar, dikişler, dövmeler... her biri beni anlatmaya yetmediğinde, peki ya tanrı da beni anlayamazsa? anlamak istemezse? "yaşamaya mecburdun" deyip de kendi haklılığını ortaya atmaya çalışacaksa?
yalnızlığımız yaşıt tanrı'nın yalnızlığıyla! her birimizin! konuşmak isterdim kendisiyle! iki dost gibi. içmeden sarhoş olup, varoluşun tüm sıralarını paylaşmak isterdim! kendisini ne çok bulup kaybettik'imi dillendirirken hafifçe gülümsemek isterdim!
