şu hayatta belki de yerinin diğer tüm şarkılardan her zaman apayrı olacağına emin olduğum tek şarkı. bir intro bu kadar efsanevi olabilir mi, bir insanın -hele de bir erkeğin- sesi bu kadar üst notalara ulaşabilir mi, hareketli bir melodi bu kadar muhteşem bir şekilde durgunlaşabilir mi, bir şarkı insanı hem üzebilir, hem mutlu edebilir ve hem de sanki saatlerce ağlamış ve rahatlamışçasına birden ortaya çıkan o huzuru tattırabilir mi? 7 dakika daha ne kadar duygu yüklü ve anlamlı olabilir?
iyi ki herkes bilmiyor bu güzelliği, iyi ki yeterince ünlü değil kült olmak için, iyi ki diğer şarkıların gerisinde kaldı. bu büyüyü kimseler bozamayacak ve çalınan her bir notası içimde ayrı ayrı heyecan yaratmaya devam edecek böylece.
