Karanlık olduğu kadar yol gösterici bir film Kış Uykusu. insanoğlunun benliğine ışık tutan Nuri Bilge Ceylan, bu filmiyle uzun süredir evrim geçirmekte olan tarzında nihai bir noktaya varmış gibi görünüyor. Bol diyaloglar kullanarak inşa ettiği durum öyküsü bu defa insanı anlatırken seyirciyi dışlamıyor. Yönetmenin ilk dönem filmlerindeki içine kapanıklığın tam zıttı bir senaryo var burada. Filmi izlerken Nuri Bilge Ceylanın hezeyanlarını ve seyirciye uzak kalmaktansa ulaşma gayretini açık seçik görebiliyorsunuz! Ama asıl merak edilen, bundan sonra bu filmin başarısı Türk Sinemasını nasıl etkileyeceği... Malumunuz, yönetmenin zamanında az diyaloglu filmlerle elde ettiği başarıdan sonra her taraftan üstümüze birbirinin taklidi olan diyalogsuz filmler fışkırmaya başlamıştı. Şimdi o filmlerin yerini bol diyaloglu teatral filmler mi alacak? Yönetmenin bu radikal değişimi acaba kendisini taklit eden minimalist auteurlara kendilerini nasıl hissettirecek?
