Türkiye de doğan her bireyin yaşadığı durumdur. Aileden olmasa dahi sosyal hayatdan, çevreden bu çocuğa aşılanır. Küçükken yapmış olduğum bi davranış da vardır bu konu ile ilgili. 4-5 yaşlarında elimde ki ekmek ile oyun oynuyormuşum peder gelip olum allah çarpar, cok günah felan dıye korkutmuş beni. bende tut ekmeğin üstüne otur. ekmek altımda kalsında allah görmesin diye saklamışım.hea zekama diyecek yok şimdi.
Esas konuya gireyimde az isyan edeyim. Yazık degıl mı bizlere ne hale getırılmısız, korkutularak ınandırılmısız ve korkutularak sevdirmişler bize allah ı. şöyle yaparsan yanarsın şöyle yaparsan bu olur felan. şeriat olan ulkere gırmıyorum bıle 5-6 yaşında çocukların bir şey yaparsa ellerinin kesilebileceği korkusu ile yaşaması nasıl birşeydir? 8-9 yaşında kızın evlendıgı zaman kocasına doğru duzgun ıtaat edemezse başına ne gelebıleceklerını düşünerek yaşaması nasıl birşeydir? yaşamı sorgulamaya başladığımızda aklımıza gelen sorulardan dahi korkuyorduk allahın olmaması bizi ürkütüyordu bunu düşünmek kabullenmek dahi istemiyorduk.
durum böyle iken tabularını yıkıp korkularıyla dalga gecmeyı başarıp bugun kendi sosyal medyasını, derneklerını, arkadaş ortamlarını oluşturabılıyorsa insanlar. tarihin kendilerine yüklediği sorumluğun farkına varıp bu durumu daha ileri götürmeyide bir görev bilmelidirler.
Çocuklugumuzdan çok şey çaldılar bizim çocuklarımız böyle yaşamasın.
