ara ara ailemin yanına gidiyorum, yine bu anlardan birinde büyüdüğüm mahalleye giriş yaptım, elim kolum poşet dolu. çocukluğum boyunca oturduğum o evin önündeki çocuklar beni görünce koştu. aman abla diyip elimden poşetleri kaptılar.
ilkokula giderken erkek kardeşimi yemek için çağırdığımda eve doluşan çocuklara baktım, kocaman adam olmuşlardı, benden en az 20 cm uzun, adama benzeyen ama aslında yaşı onları adam etmeyecek olan çocuklar. o an genç olmadığımı anladım. çok pis yaşlanıyordum. çatır çatır yaşlanıyordum. poşetlerimi taşımama izin vermeyecekleri kadar yaşlanıyordum. bunu yaşlı bir kadına duyulan saygı olarak algıladım, o derece alıngan alıngan yaşlanıyordum.
