sabah servis beklerken karşı kaldırımda görmüştüm ilk defa onu, güzelliği tarif edilebilirliğin çok ötesinde. saatime baktım servisin daha gelmesine 4 dakika vardı, acaba kaldırımın karşı tarafına geçip onunla tanışmaya çalışsam ne olur diye aklımdan geçirirken baktım servis gelmiş. ertesi gün sabah servis beklerken yine karşı kaldırımda tarifi olmayan güzel, bu defa karşıya geçip günaydın diyerek ismini soracağım, ama ya beni terslerse ? aman be sanki terslese ne olacak ? sanki hayatımda daha önce hiç terslenmedim, tam karşıya geçmek üzereydim yukardan balkondan annem bağırdı, ''oğlummm üstüne mont almamışsın hasta olacaksın, çık yukarı şu montunu al'' vay arkadaş ay olmuş mayıs donacak değiliz ya diye içimden söylenirken bir baktım servis yine gelmiş, ben yine kızla tanışamamışım, araya giren hafta sonu sebebiyle servis bekleme durumum yok, okulların kapanmasına 1 hafta var elimi çabuk tutmalıyım diye düşünüyorum, pazartesi 10 dakika erken iner aşağıda rahat rahat konuşurum kızla diye aklımdan geçiriyorum ama aşağı indiğimde karşı kaldırımın boş olduğunu görünce hayal kırıklığına uğruyorum, bakkal ahmet abi dükkandan çıkıp ''ulan karga bokunu yemeden neden aşağı indin senin servisin gelmesine daha 15 dakika var'' diyor, sanki biz bilmiyoruz ama mevzu var diyemiyorum, merakla sağdan soldan gelen varmı diye sağı solu kolaçan ediyorum ama ne gelen var ne giden ne çabuk geçti zaman geldi bu servis, ertesi gün normal zamanda aşağı indiğimde kaldırımın karşı tarafı dolu, gözlerim ışıl ışıl bu sefer oldu derken muhsin amca ''gel bakalım delikanlı bugün okula seni arabayla bırakayım'' diyor, yok teşekkür ederim ben servisle giderim desemde nafile, adam beni neredeyse paket yapıp arabaya bindiriyor, o gün o güzelliği arabanın camından görüşüm son görüşüm oluyor, bir daha kendisini görme imkanım olmadan tanışamamanın verdiği üzüntü içerisinde kendisini hatırlarım, 8 yaşımda yaşadığım bu olay bana hiç bir zaman harekete geçmeyi ertelememenin gerekliliğini hatırlatır. o günden sonra hiç beklemedim, nerede hoşlandığım bir kız görsem anında iletişime geçtim, aklımda söylemek istediğim güzel bir şeyler varsa ertelemedim, sabah kapıdan çıkarken nasıl olsa akşam söylerim diye ertelediğin bir sözcüğü belki bir daha hayatımın sonuna kadar söyleyeme imkanımın olmayabileceğini aklımın bir kenarında tuttum.
ertelemek bir çok zaman yapılamayacak anlar biriktirir, çoğu zaman pişmanlıktır, geç kalınmışlıktır. sizlere önerim elinizde imkan kafanızda birşeyler varken siz siz olun bunu ertelemeyin.
