az önce malum yerlerimden uydurduğum aforizma... yani ben aforizma dedim siz ne derseniz deyin...
biyolojik olarak kendimizi sevmemizle başlamaz hayat, anne ve babamızın bir birini sevmeksi ile başlar hayatımız... uzunca bir dönem onlar bizi severler... hatta epey uzun bir dönem onlar sever bizi...
kişiden kişiye değişse de kendini sevmeye başlama yaşı. genellikle orta okul veya lise çağlarımıza gelir bu zaman...
aklımızı yeni yeni kullanmaya başladığımız zamanlar...
işte bizim hayatımız da buralarda bir yerlerde başlıyor... acıyı, aşkı, sevgiyi, kavgayı, mücadeleyi, dünyayı hemen hemen bu zamanlarda öğrenmeye başlıyoruz... kendimizden nefret etmeyi ve sevmeyi de bu zamanlarda öğreniyoruz...
hayat bize olumsuz taraflarını gösterdikçe biz kendimizden nefret etmeye başlarız... zaten genellikle kendimiz karşı cinsten biri bizi sevmeye başlayınca severiz... ya da popomuz kalkar...
ama tek gerçek olan şey biz daha hayatta olmadan bizi sevmeye başlayan insanların ölene kadar sevgisinin hiç azalmaması...
biz kendimizden bile nefret ederken onları bizi sevmesi...
hayat bazen kendimizi sevmekle başlar, bazen kendimizi üzmekler... belki de hayat ilk tokadı suratımıza acımasızca vurduğunda başlar...
