yanyana olduğunuzda huzura kavuştuğunuzu hissettiğiniz tek kişiyi kaybetmektir...
gözlerinin içine baktığınızda hissetmediniz mi hiç o güveni? size güven vermedi mi bakışları... sanki hiç kimse size zarar veremezmişçesine, kimse sizi üzemezmişçesine...
omzu, bembeyaz bulutların en tepesindeki huzura kavuşturan yegane yer olmadı mı?
ellerinizi tuttuğunda kaşbiniz uyuşmadı mı hiç sahiden? o mayhoş hissin huzurunu tatmadınız mı daha önce?
1 kerelikti belki ama tattınız... tattık.
gözlerine baktığımda etraftaki herkesin bir bir silinişini hissettim.
omzuna başımı yasladığımda en tatlı rüyaları görmek üzere olduğumu fark ettim.
elimi tuttuğunda bir insan nasıl sıfır kilo olabilir bunu deneyimledim. tıpkı denizin üzerinde uzanmak veyahut bir kuş misali uçmak gibi.
huzur...
gözlerinizi kapadığınızda hiç açmayacak da olsanız mutlak bir güvenin tam ortasında hissedilen o eşsiz duygu.
sevgi...
dudaklarını dudaklarınıza yaklaştırdığındaki nefesinin sıcaklığının sizi alıp rengarenk bir gökkuşağının tepesine oturtan o his.
huzur sevginin göbek adıdır. sevgi yoksa huzur da yoktur. et ve tırnak gibi, ayıramazsınız.
kaç kez sevdiğimiz tarafından sevildik ki?
çok az...
pek çok az.
ve hepsi de gitti. o gitti. onlar gitti.
zaten o gittikten sonra onların gitmesi pek de bir şey ifade etmedi.
değil mi?
kaybedilen geri kazanılsa bile aynı duygular yaşanabilir miydi? bu belki bambaşka bir konu başlığı olabilir.
fakat kalbin tam ortasına çöreklenmiş çürüğün kalbi komple sarıp çürütmesine kadar geçen zaman süresince hala umudumuz var.
tamamen kararmadan, suyu bulabilir ve o çürüğü yıkayabiliriz.
o eşsiz sandığımız huzura yeniden kavuşturacak panzehir tek değil.
bulun onu dostlarım,
çürüğün karanlığını tam ortasından yaran bir lambanın ışığında...
bulun onu.
