çocukluğumun kabusudur. uzun bir sokağın yankıya elverişli bir yerindeydi odam... uykumun belki de en güzel yerinde, en savunmasız olduğum bir zamanda, "güüüümm" sesiyle uyanırdım, titrerdi odamın tahta pencereli camları, titrerdi kalbim... nasıl bir daha uyurdum hiç bilmiyorum, hiç hatırlamıyorum... koşa koşa gittiğim annemin yatağı, ve annemin sahura kalkması... bir kez daha yalnız bırakırdı korkularımla, bir kez daha uyuyamazdım... korkardı çocuk kalbim... şimdi evimin camları pimapen, ne camlarım titriyor, ne de korkuyla uyanıyorum... ama hala korkarım o sesten, içimi tuhaf bir korku kaplar... annemin sahura kalkmadan bana sarılıp uyutmalarını özlerim, burkulur kalbim, aramak isterim annemi, arayamam... onu çok özlerim...
