Fotoğrafta gördüğünüz o anın öncesini ve sonrasını hatırlamakta zorlanıyorsanız "ne vardı büyüyecek" dedirtir.
Çocukluk insanın en dinç olduğu dönemdir bence. Mecburiyetler zorunluluklar yoktur, tek iş oyundur. Annenizin size balkondan sepetle salçalı ekmek vermesidir.
Hüzün çatıya kaçan topun alınamamasıdır.
Heyecan dededen gizli olmamış üzümleri yemektir. Çocukluk güzeldir, ben en çok orayı özlerim. Amerikan traşı yapılan saçlarımı ve anneanne bahçesindeki ağaçlara tırmanmayı. Özlemek, bir fotoğraf karesini özlemek, budur.
