Ankaranın soğuk bir sabahında kütüphanenin kapısından bir hışımla girmiştim. Hastaydım ama üzerime dikilen 50 çift göze belli etmeden cool bir biçimde sıramı arıyodum elimde numaramın yazılı olduğu demir şeyle beraber. Sonunda sıramı bulmuştum ama doluydu sıram, yine cool bir biçimde sırama oturan adama hiçbir şey söylemeden 89 yazılı demiri uzattım o an gözler hala üstümdeydi coolluktan ölmekteydim en azından ben öyle hissediyordum derken adam demiri ters çevirdi ve elime verdi. Meğer numaram 68 miş. Yüzüm kıp kırmızı kesilmişti ani bir hareketle öksürük krizine girmiş gibi yapıp kütüphaneden çıkıp gitmiştim. işte o gün bu gündür kütüphaneye gitmem, bu da böyle bir anımdı.
