Geçenlerde 3 yıl kendisinden haber alamadığım bir arkadaşıma ulaştım. Okulu bitmemiş uzattığı 4. yılı. bizler mezun olup işe başladığını düşünüyorduk. Telefonu hep kapalı. son aramada:
- nerelerdesin lan. Öldün mü kaldın mı merak ediyoruz.
- ben hiç iyi değilim.
Dedi ve telefonunu kapattı. iyice merak etmeye başladık. aramalara cevap vermiyor ya da kapatıyor telefonu. ailesine ulaşıp adresini öğrendik. 4 yıl önce kaldığı evde kalıyormuş hala. çaldık kapısını uzunca. sonunda açtı kapıyı. o bizi görünce biz de onun halini görünce şok olduk. Çökmüş çocuk, ev çöp eve dönmüş zaten. ağzından laf alamıyoruz konuşmuyor. yüzümüze bakamıyor hep yere doğru bakıyor.
durumu anladık ama soramıyoruz. yavaş yavaş anlatmaya başladı. 3 yıldır kimseyle görüşmemiş sadece ailesini arıyormuş ara sıra. Kendini mahçup hissediyor onlara karşı. Neredeyse hiç dışarıya çıkmıyormuş. 3 yıldır tosttan başka hiçbir şey yememiş. sosyal yetenekleri törpülenmiş insanlardan çekinir olmuş. anlattı anlattı. içimiz parçalandı çok üzgünüz. Kendimize de kızıyoruz nasıl ihmal ederiz diye. hassas biriydi zaten.
ertesi gün tekrar gittik eve düzen vermek için.her taraf berbat. iki günde ancak temizleyebildik. anılardan bahsettik çok mutlu oldu. diğer arkadaş buraya taşınacağını itiraz ederse sonuçlarına katlanacağını (s...m belanı!! diye tehdit etti) belirtti. Sonraki günlerde de taşınma işleriyle uğraştık.
Yaklaşık 2 ay oldu ve şu an durumu çok daha iyi. Normale dönüyor diyebiliriz.
Bizim hatamız büyüktü. Telafisi olamaz bunun 3 yılını gitti. çok ihmal etmişiz.
insanın yalnız kalmak istediği anlar olabilir faydalı da olur çoğu zaman ancak böyle bir yalnızlık hiçbir şey katmaz insana. Canetti' nin körleşme adlı kitabındaki yalnızlık bu. dilbilimci kien yalnız kalarak sadece başarılı bir akademisyen olmuştur. Bunun dışında bir kazanımı yok. dünyasız bir kafa, kafasız bir dünya ve kafadaki dünya diye üç bölümden oluşur kitap. Olayın özü de burada. Üçü de tutmuyor birbirini. kafka' nın dönüşümü gibi acıklı bir son bekliyor bizi.
