bugün erkek kardeşimin girdiği sınav. abisi olarak ben götürdüm sınava.
kendi sınavımda hiç heyecanlanmamıştım amk.. ama bu çok farklı birşey.. 3 saat acı içinde acaba ne yapıyor diye merak ettim çocugu..
sınavın bitmesine son 15 dakika kalmış bahçeye girdim. Kardeşimle geçen anılar paldur küldür geliyor aklıma.. küçükken çok hastalanırdı başında beklerdim bu tarz şeyler durmadan aklımdan geçmeye başladı.. niye bilmiyorum..Normalde de hiç duygusal bir insan da değilimdir ha..
Arkamı döndüm baktım bir ebeveyn topluluğu.. Çok ciddi bir enerji yayıyorlar.. Ama hüzün dolu.. Dokunsan ağlayacak gibiler.. Karıştım aralarına..
öğrenciler dışarı çıkmaya başladıkça orada bekleyen ailelerle beraber hüngür hüngür ağlamaya başladık. aileler ağlıyor ben ağlıyorum.. salya sümük ammuna koyduk ortalığın.. herhalde akıl birliği ile aynı şeyi düşünüyorduk.. evlatlarının veyahut kardeşlerinin o sınava çalıştığı zamanları, karşılaştıkları zorlukları akıllarımızdan geçiriyorduk.. Çok yoruldu bu çocuklar diye.
Sonra benim bilader çıktı.. duygusallığım doruğa ulaştı amk.. gözüme birşey kaçmış numarası hapşırma ayakları elimden ne geldiyse yaptım. ama yemedi.. hiçbir şey söylemeden geldi sarıldı bana..
Allah hepinizin gönlüne göre versin gençler.. Çok klişe ama dünyanın sonu değil..
