arz talep yetersizliği bu zorluğun ana etmenlerinden birini oluşturuyor olsa gerek. zira toplumda gerçekten sağlıklı beslenmeye çalışan kişi oranı çok düşük. zaten herkes yedikleri gıdanın yararından ziyade iyi tat alma dürtüleriyle hareket ediyor; türk toplumunun genel alışkanlıkların da sebebiyle... tabi damağa hoş gelen yiyecekler de en zararlı yiyecekler.
sağlıklı beslenme denilen şey sanki çok komplike bir kavram gibi algılanıyor. ancak esas olarak birkaç temel prensipten ibarettir. en öncelikle işlenmiş, rafa girmiş şeylerden uzak durmak ve yiyecekleri doğalına en yakın haliyle tüketmeye çalışmak... her türlü abur-cuburdan, koladan, cipsten ve rafa girmiş, işlenmiş gıdalardan uzak durmak. ancak çocukluktan itibaren kültürel olarak ta abur cubura çok meraklı bir toplumuz. mesela dedeler, aileler sanki çok matah bir şeymiş gibi çocuklarını sevindirmek için onlara abur cubur alıp mutlu etmeye çalışıyor. halbuki çocukluktan itibaren bu bilinç oluşturulsa ileride daha sağlıklı bireylerin oluşması için iyi bir yatırım yapılmış olacak.
sebzeleri ilaçlamadan, gdo kullanmadan, doğal haliyle üretmek ve pazarlamak bu kadar zor olmamalı. en azından yakın zamana kadar bu problemler şimdiki kadar yoktu. buradan hayatımızın her alanına nüfuz etmiş kapitalizm denen şeyi anlamadan, eleştirmeden bu durumu anlayamayız sanırım. çünkü 'minimum maliyet, maksimum kar' prensibi ve daha çok kazanma hırsı her şeyin önüne geçebiliyor. halbuki işlenmiş gıdalar için yapılan bunca yatırım ve giderler sağlıklı gıdaların üretim ve dağıtımı üzerine yoğunlaşsa dünya daha güzel bir yer olacak.
sağlıklı olmanın en önemli yönü sağlıklı beslenmektir. sağlıklı beslenen ve spor yapan bireylerden oluşan bir toplum daha sağlam kişilikli ve huzurlu olur.
