Bugün bir kez daha anladım ki, ben ne olursa olsun yaşadığım acıları çevremdeki insanlara belli eden bir insan olmadım... olamadım aciz görünmekten mi korktum? Zayıf görürler daha çok üzerler mi? Dedim bilmiyorum ama olamadım işte her zaman gülücükler dağıttım. En mutsuz olduğum, en acı çektiğim anlarda bile hiçbir şey olmamış gibi davrandım. Son günlerde iyice içime kapandım, evden dışarı çıkmadım. Sınavdan eve evden sınava gittim geldim. Kimse ile öyle oturup uzun uzun muhabbetler etmedim. Boğuldum da boğuldum olanı biteni sürekli kafamda kurdum. Kendimi yedim bitirdim. Gitme vakti yaklaştıkça sessizleştim. Sadece uzaktan oturup izlemek istedim iki gündür kalbimde oluşan ağrıları bile görmezden geldim. Her şey geçmiyor mu nasılsa? Diyerek görmezden geldim hem de. Yine kendimi önemsemedim. Başkalarını düşündüğüm kadar birazcık kendimi düşünebilsem keşke. Hayır hayır bencillik yapmak değil amacım sadece sadece mutlu olmak için birazcık insanlardan önce kendimi düşünmeyi öğrenmeliyim. Bugün öyle bir an geldi ki, kalbimdeki o acı öyle bir kapladık ki bütün vücudumu, elimi göğsüme götürdüm nefes almak istedim. Başaramadım, gözlerim doldu, o an bu hayatta geçireceğim son saniyeler diye düşündüm. Gözlerimi kapattım derin bir nefes almak için çabaladım son çırpınışlarım herhalde bunlar dedim. işte bak bu kadardı her şey, değdi mi kendini bu denli yıpratmana, sen demez misin hep her şey geçici diye içimden geçirdiğin son cümlelerdi bunlar diye düşündüm o an. Apar topar hastaneye götürdü arkadaşlarım elim hala göğsümdeydi. Nasıl bastırdım o an göğsüme öyle kuvvetli öyle sert doktorun odasına girmem ile kendimi sedyede ekg kablolarının vücuduma takıldığını görmem bir oldu. Bütün vücuduma tek tek bağladılar o kabloları. Tek damla yaş süzüldü gözümden. Korktum hem de öyle bir korktum ki daha çok erken değil miydi? Daha çok genç değil miydim? Dakikalar sonra doktorun elinde grafikler vardı. Stres dedi uzak dur! Söylemesi kolaydı tabi. Uygulamak ise zor. imkansız değildi elbet. Her şey benim elimdeydi. Yapabilirdim hiç bir şey için geç değil ama. Önümde upuzun yıllar var. Ve bu şehirde son yedi gün sayılı gün bitince yeni bir hayat beni bekleyecek. Zor olacak her şey ama daha güçlü olacağım. Zamanın ve bu denli yaşanan sıkıntıların hepsi güçlü olmam içindi diye teselli ediyorum artık kendimi. Ve artık görmezden gelemiyorum kendimi. Kendim için yaşamayı öğrenmeliyim. Bir daha bu korkuyu yaşamamak için öğrenmeliyim. Bu hayatta belki de geçireceğim son gün bile olabilir bu gün. Artık bunu düşünerek yaşamalıyım. Kırmadan kırılmadan, severek sevilerek her şey için yeni bir başlangıç olsun bu gün. Yepyeni bir sayfa. Daha mutlu daha huzurlu ve son olarak dünüme bugünüme yarınıma binlerce kez şükürler olsun. Bir nefes daha fazla almayı nasip eden rabbime binlerce şükürler olsun
