bir gün cennet görevlisi cennetle cehennem arasında * bir yerlerde kalan elemanı tutmuş kolundan başlamış iki yeri de tanıtmaya. cehennemin kapısına gelmişler ilk olarak. kapılar açılmış arada kalan zavallı korkunç manzarayı görmüş; her yerde tencere dolusu yemekler fakat aç bilaç bir sürü mutsuz insan... arada kalan, görevliye sorar;
-bu kadar yemek varken neden bu kadar aç ve sefiller?
+kaşıkların sapları üç metre, ne yazıkki ağızlarına götüremiyorlar yiyecekleri!
gördüğü manzarayı unutmaya çalışarak kapanan kapıların ardında bırakarak mutsuzluğu cennetin kapısına varmışlar. kapı açıldığında tek farkın insanların yüzündeki mutluluk olduğunu görmüş arada kalan adamımız. yine her yerde tencere dolusu yemekler ama herkes gayet mutlu ve huzurlu. bu sefer görevliye dönüp sormuş;
-tıpkı diğeri gibi fakat anlamıyorum ordaki mutsuzluk ile burdaki huzurun nüansı nedir?
+çok basit... burdaki kaşıkların sapları da üç metre fakat burdakiler birbirlerini beslemeyi bilen insanlar...
hamiş; belki de kendi cennetimizi/cehennemimizi kendimiz yaratıyoruz, bazen yardım ederek aslında yardım aldığımızı bilmemiz gerekli.
