en son 4 ay önce "bi daha ne evime gel ne de beni ara" dediğinden beri bir kez olsun telefonda dahi görüşmediğim, haklı olmama rağmen sırf canımdan, kanımdan olduğu için, şu güzel günde bile arayamadığım için vicdan azabı duymama sebep olan parçam.
yeğenim konuşmaya başlamış artık iyiden iyiye. beni unutmuştur diyordum içimden ama annem fotoğrafımı gösterdiğinde "dayı gel" diyormuş. tanıyormuş dayısının gülü dayısını... çok özlüyor insan be sözlük!
neyse, şu güzel günde tek duam allah seni çınar'a bağışlasın ablam.
