genel olarak mesleki veya ekonomik gelecek manasında kast ettiğim idealler. Kendi durumumu, arkadaşlarımın durumunu düşünüyorum uzun zamandır.
7 8 yıl oldu ailemden uzakta bir şehirde yaşıyorum. Sanırım böyle devam edecek.
En başa dönelim şimdi üniversite çağına. Tercih yaparken " iyi üniversitede okuma şansım varken neden memlekette okuyayım? Hem aileden uzaklaşıp rahat bir hayatımız olur Ankara' da." diye düşündüm.
Zaten üniversite iki şeyi ifade eder:
1- gelecek
2- aileden uzaklaşmak
Sonra üniversiteye, şehire kaptırınca kendini bayram tatilleri dışında ayrılmak istenmiyor şehirden. Birkaç günden sonra sıkılmalar başlıyor. Yazı aile yanında ne kadar az geçirirsek o kadar iyi diyoruz.
Bitince öğrencilik bir korku sarıyor bu kez insanı. iş bulamama korkusundan çok şehirden ayrılma korkusu. Şartlar zorlanmaya başlıyor ya iş arıyor ya da sınavlara hazırlanılıyoruz. Bir çeşit bahane aslında. Başaramazsan bir hüzünle istemeye istemeye aile yanına dönüyor, başarınca da yeni hülyalara dalıyoruz.
Geriye dönüp baktığımda memlekette okusaydım yine aynı yerde olurdum. iyi bir üniversite muhakkak farklı konularda faydalı oldu bana. Çok okudun, çok gezdin, çok film izledin. Ancak 7 yıl bazı duyguların eskimesi, samimiyetin bitmesi için fazlasıyla yeterli bir zaman. Kalabalık bir ailem olmasına rağmen görüştüğüm insan sayısı azaldı. Anne baba neyse abi ablalar ara sıra aranıp dayı amca falan ise bir yabancıdır artık.
Kocası vefat etmiş 83 yaşında karşı komşum bilgisayar oynayarak vakit geçiriyor. (Dün bilgisayarı bozulmuş benden yardım istedi) çocuklarının her biri farklı yerlerde. Kadın evinde sessizce ölür bizler de kokundan rahatsız olup birilerini çağırınca çocuklarının torunlarının haberi olur herhalde.
Değer mi diye soruyorum? Kendimiz için en iyisi istemek zorunda mıyız? Biraz fazla para ya da sosyal imkanlar neden aileden daha önemli? ihtiyaç duydukları her an yanlarında olamıyoruz. Bazen sıradan bir insandan bile sonra haberimiz oluyor. Bazen istesen bile gidemiyorsun.
Toplumda, iş hayatında yükselirsin iyi bir statün olur ama biraz vakit geçer ardına dönüp baktığında hayatından birçok şey yokuş aşağı gitmiş. Telafisi de pek mümkün olmuyor.
Bu dünyadan ayrıldıklarında Bir gün, bir saat, bir dakika daha fazla zaman geçirememenin pişmanlığını yaşamıyor muyuz?
Kapitalist bir düzen, Meursault ile zebercetler yaratıyor.
idealist olmak yalnız kalmayı göze almaktır.
