uludağ'a ilk gelişte bir can simidi olmuştu benim için burası. tiyatronun büyülü dünyasını zaten bilen bilir. bir de bu büyüye en kralından bir samimiyet eklerseniz tadından yenmez. işte böyle bir yerdi bu topluluk. yaklaşık 40 insan, yeni tanıdığın 40 insan bir anda gelir hayatının orta yerine konuverir. bu konumlanma sırasında sorarsın kendine nerden bu bağlılık. tiyatro mu yoksa burdaki insanlar mı? çok da aldırmazsın sonra. çünkü anlarsın ki ikisinin birleşimiydi burayı böyle vazgeçilmez kılan. çok uğraştı bazıları tiyatro için. çok yetnekliydi bazıları da. ve hepsi çok iyi insanlardı. tüm uzak duruşlarıma, tüm tembelliklerime rağmen çok önemsedim bu bursalı üniversite tiyatrosunu. son durumu nedir,ne değişmiştir bilmiyorum ama ben görmüş olduğum haliyle hatırlamaya devam ediyorum.
