Sanırım bu kezban benim. Kezban olduğumu biliyordum zaten ama ilk kez bu kadar şiddetli bir şekilde bunu kabul ettim.
Evlendiğim kişinin ailesi ile aramda mesafe olmasını istiyorum, bunu müstakbel eşime de söylemem, ben mesafemi kendim koyarım. izin alır gibi kendisine bunu belirtmem. Bunun yanında aynı şekilde kendisininde benim aileme karşı mesafeli olmasını isterim. Anne, baba, kardeşler fark etmez, mesafesini korusun. Çünkü sürekli mıç mıç bir ilişkimizin olmasına gerek yok, ara sıra görüşülür, saygılı bir şekilde mesafemi de koruyup ilişkimi onlarla sürdürebilme şansım var. Aileler bu tür ilişkiler üzerinde sanki söz hakları varmış gibi sürekli araya giriyorlar, kendi ailem içinde geçerli olacak bu, onun ailesi içinde. Öyle insanlar değil ya gibi bir düşünceye kapılmaya da gerek yok, ya aslında öyle insanlar ise ve biz bilmiyorsak. Ee yaparlarsa araya mesafe o zaman koyulur gibi bir düşünce beliriyor bu sefer insanın kafasında. Ona da gerek yok, ilişkim yıprandıktan sonra mesafe koysam bir şey fark etmez.
Bunun yanında ben kendi ailem ile bile mesafemi koruyorum, bunu bile bile benimle evlenmek istiyorsa ama ailesi ile mıç mıç bir ilişkimiz olmasını istiyorsa Kamil'dir o da zaten. Kamil ve Kezban olarak ilişkimizi sürdürürüz. Misler gibi de yaşarız diye düşünüyorum.
Böyle bir yakınım var, erkeğin annesi ile araya hiç mesafe koymadı, nişanlı olduğu süre boyunca sürekli onlar ile dolaştı, evlerinde kaldı, kadın ile anne kız gibi oldu. Herkes hay maşallah diyip bunların yüzüne tükürüyordu, e ne oldu. Evlenir evlenmez kadın eşimle kavga ettim ayağına gelip bunlar ile yaşamaya başladı, nasıl olsa biriniz oğlum biriniz kızımsınız diye de çiftimizi susturdu.
Eee o kadın onu yetiştirmiş gelip kalsa ne olur diye bir düşünceye daha kapıldım. Beni de yetiştiren bir aile var, hep beraber aşiret gibi yaşayalım o halde.
Mesafe iyidir, mesafe saygıdır, mesafe iki kişilik yaşanan bir ilişkiyi kurtarmaktır.
