o yüzden bi kutum var. evimde, meydanda olan tek fotoğraf vardır. onun dışında ne evimde, ne ofisimde tek kare fotoğraf yoktur. gerek yok. yoruyor insanı. en mutlu anının fotoğrafı bile koyuyor bazen.
erişemeyince fotoğraflara kolayca, geçmiş daha kolay katlanılabilir oluyor. "ne çok sevmiştim seni be" demiyorsun mesela eski sevgiliyle çekilen fotoğraflara bakıp. ibrahim tatlıses tandansı yakalamıyorsun; o fotoğrafı sehpaya koyup ona baka baka rakı içmiyorsun.
ya da ne bileyim, "ya ne kadar mutluyduk, ne kadardık saftık" deyip dertlenmiyorsun.
tabi yine de gugıl görseller denen bi şey var. hatunun tivitır fotoğrafına erişiyorsun, facebooku cartı curtu oluyor bakıyorsun. dayanamıyorsun.
