insanı hayata hazırlayan yaşam koçu gibidir.
ilk kroşeleri ondan yersin, ilk küfürleri ondan öğrenirsin ki bunun uğruna babadan dayak bile yiyebilir kendisi 'kardeşine .... demeyi sen mi öğrettin' diye.
mahallede ayrı bi havan olurdu eskiden 'ben şunun kardeşiyim akıllı olun lan' edasıyla dolaşırdın.
gıcık olduğun çocuğu gider şikayet ederdin abarta abarta.
evde ortaklaşa bir kabahat işlendiğinde birlikte sessizliğe gömülür, şaşkın bakışlara 'anne biz hep çok iyi anlaşırız abimlen' tavrıyla cevap verilirdi çaktırmamak adına.
abi ilk "piç erkektir" bir nevi; gelir saçını çeker, yanından geçerken çelme takar, gözlüğünle ilk o dalga geçer. işte amacı hep hayata hazırlamaktır seni.
ah canım benim. *
