dinlerin insanları birbirine düşman ettiği savı o kadarda sağlam temellere sahip değildir. çünkü bütün dinler ( en azından şimdiye kadar haberdar olduğum dinler) özünde iyiyi ve güzeli telkin ederek birlikteliği sağlamaya çalışırlar. yalnız, insan dini referasnları kendi çıkarları doğrultusunda yorumlamaya başlayınca işin rengi değişmektedir. söz gelimi "öldürmeyeceksin" emrinin önünü arkasını kendince doldurarak öldürme işimi meşrulaştırır. bu bağlamda din en büyük ve korkunç silahlardan biridir. en büyük din düşmanlarından biri olarak anılan karl marx bile dini afyondur demeden önce; dini ıstırap, hem gerçek ıstırabın ifadesi hem de gerçek ıstıraba karşı bir protestodur. Din, ezilenlerin iç çekişi, kalpsiz bir dünyanın kalbi, ruhsuz koşulların ruhudur der. Ayrıca afyon o zamanlar şimdiki gibi kötü bir şey de değildi. anlatmaya çalıştığım şu ki din o kadar da öcü değildir, aksine marx ın da ifade ettiği gibi insanın acılarını dindiren bir afyon/ilaç gibi kullanılabilir.
