stressiz yaşamaktır. özgür iradenin serbest olmasıdır. kendi kendine konuşmaktır. mutluluğuna da mutsuzluğuna da insanın kendisinin karar vermesidir.
ordan burdan acaip sesler gelmedikçe huzurla yaşamaya devam edersiniz. yalnız uyumadan önce hafif bi tedirginlik olmuyor değil. ara sıra yusuf yusuf edip holun ışığı açık uyuduğum olmuştur. amma lakin ki velhasıl ennihayetinde güzel bir şey. ara sıra durduk yere bağra bağra şarkı söylüyorum, atlayıp zıplıyorum. sonra kendime "nabıyonla? kendine gel." diyorum.
bir de gelenin gidenin olmaması da güzel geliyor nedense. belki adresimi bilmemelerinden.. belki bu aralar kimseyle doğru düzgün üç beş kelimeden fazla konuşmamamdan. ha. yorumlamam bu kadar.
