geçen akşam bizim tayfayla yine bir park gecesi yine bi çekirdek-kola gecesi,aramızdan birinin de doğum günü. üniversitenin bitmesine az kaldı,birimiz bir yaş daha aldı, inceden gelecek planları var herkesin kafasında. muhabbet de zaten o yola doğru akıp gidiyor. ekibin alayının da sevgilisi var, bi ben sap kaldım. neyse.
bu vakte gelene kadar, diğerlerinden farklı olarak kendimi yaklaşık 15 yaşından beri sıradanlık, ortalama hayatlar sürmek, döngünün/sistemin, adı her ne boksa, bir parçası olmak minvalinde buhranlarla donatmış biriydim. o akşam, elemanlardan birinin sorduğu soru, yıllardır benim kafamda gezinen bulutların bir parçasıydı sadece.
"bir insan neden çocuk yapar, ben anlayamıyorum abi "-
"hem de böyle bir ülkeye, böyle bir dünyaya de mi" diye devam ettim ben de. kafamdakileri gösterip elletmedim şeklindeydik o gece.
umut sarıkaya özet geçmiş kanımca, bir düşünmeli der çekilirim.
"Yoldan geçenleri izlerken 'ne çok insan var' diye düşündüm. Hepimiz bir yerlere gidiyoruz, birileriyle konuşuyoruz, çalışıyoruz, dinleniyoruz. Ne kadar çoğuz. Hepimiz ne kadar çok kendimizi önemsiyoruz. Hayallerimiz var. Çok azımız gerçekleştiriyor hayallerini. Uğraşıyoruz yine de. Belli bir yaşa kadar, bir şey olmaya çalışıyoruz. Olamayanlarımız çocuk yapıyor, kendi olamadıklarını, onlar olsun istiyor. Kafamızdaki olmak istediğimiz insan da farklı farklı. Genelde çok zengin olmak istiyoruz.Sıradan olmayı hazmedemiyor yine birçoğumuz.Özel olmalıyız, en azından bir kişi için. Kafasında olmak istediği kişiyi olamamış biri olarak, başka bir olamamış ile ilişkiye giriyoruz. iki sıradan insan, birbirinin ne kadar özel biri olduğunu hatırlatıp duruyor. Aralarından biri hatırlatmayınca ilişkiyi kesip, başka bir sıradana hatırlatması için arayışa giriyor. Uzun süre hatırlatanlar belli bir zaman sonra sıkılıp evleniyor, baktılar ikisi de birbirine bunu hatırlatmaktan sıkılmış, çocuk yapıp onu dünyanın en özeli kılıyorlar. Seçildiği için, annesinin babasının sıradanlığını aşmakla görevlendiriyor. istediği gibi biri olmak yerine anne babasının kafasında olmak istediği ama olamadığı insan olmak zorunda. Hayır demesi neredeyse imkansız. Bu hayır diyemeyenler de büyüyüp çabalıyor, olmuyor, birini buluyor, sıkılıyor, çocuk yapıyor.Bu kısır döngü böyle sürüp gidiyor, gittikçe artıyoruz."
düşündüğüm zaman, ki hayatta en çok kafa yorduğum mevzuydu bu sıradanlık şu günlere kadar, diğerlerinden daha sıradandım. bugüne kadar bana 'özel olduğumu hatırlatan' bir zat olmadı. direndim de denebilir. çoğu arkadaşım sinir bozacak derecede gerçekçi olduğumu söyler, kendimi de başkasını da sıradanlık için kandırmadım hiç.
'özel birisin' ilüzyonundan çok, sıradanlığa dair bir şey aramak sebeplerden olabilir.
---
tipten de kaybediyorum tabi biraz ehe mehe.
