hep koyu güneş gözlükleri olan, kalın sesli, kocaman bir kadınıydı çocukluğumun. klipleri filan dönerdi skik müzik kanallarında, izlerdim ve korkardım biraz. şu popzıtar türü kısa vadeli şöhretler yarışmaları başlayana dek, hep içimde gizli bir korku ve saygıyla andığım insan olmuştur zerrin özer. ne abartılı şişmanlığı, ne başka bir şeyi. nasıl güldüğünden filan da haberdar değildik o zamanlar, belki de o yüzdendi bu tuhaf duygu. ciddiydi, gülmezdi, karamsardı, siyahlar içindeydi, asildi işte. sonra onu janis joplin gözlüklü, hippi giysili, babet ayakkabılı ve "hıı hıı hıııı" gülüşlü haliyle görünce o saygı duyma halimden eser kalmadı açıkçası. "sen bu muydun yahu?" oldum. o haliyle çok şirindi, komikti, gülüşünü bir kasete alıp dinlemek isteyeceğiniz kadar ama işte, o eski koyu güneş gözlüklü, siyahlar içindeki, asil duruşlu kadın bir başkaydı..
