'' "Öff" dedi fare. Dünya da günden güne daralıyor. ilkin bir genişti ki, korktum, koştum ileri, uzakta sağlı sollu duvarları görür görmez dünyalar benim oldu. Ama bu uzun duvarlar da öyle çabuk birbirlerine doğru ilerliyorlar ki, en son odadayım işte; orada, köşede de kapan duruyor, gitgide kısılacağım kapana. Kedi: "Sen de öyleyse yönünü değiştir." dedi ve kedi fareyi yedi. ''
hırslarımız çoğu zaman bize yol gösterdiğini sandığımız kedi gibi. tek amacı yiyip bitirmek bizi. dünya kucağını açmış bizi derinliklerinde boğmaya çalışan bir nehir gibi. hem boğuluyoruz hem o dayanılmaz serinliğinden uzakta duramıyoruz. kendimizi duyguların boşluğuna bırakmak huzurlu... peki ya sonra?
