Aklıma geldiğinde beni hem hüzünlendiren hem mutlu eden liselilerin veda balosudur. sevdiğim, bi türlü açılamadığım kızla son kez orada konuşmuştum. 'Görüşürüz boz ala boz bilmem ne' deyip her zamanki dünyanın en güzel gülüşünü yapıp el sallayarak gitmişti. Daha da görüşemedik.
