olmayınca da oluyormuş. 10 yıldır köpek gibi içtiğim, güldüğümde, üzüldüğümde, seviştiğimde, tuvaletteyken, maç izlerken, beşiktaşımız yenerken, beşiktaşımız yenilirken, bahis tuttuğunda, bahis yattığında, sabah erken kalktığımda, geç kalktığımda, yemekten sonra, kahveyle, sahurdan hemen önce... kısaca en ufak bir psikolojik ve fiziksel değişimde elimi attığım, "ben" olan şeydi... taa ki doktor "içmeye devam edersen, ses telleri kaybedeceksin" demesine kadar. yusuuuuf yusuuuuf [runjeee, runjeee] sesleriyle bıraktım. o yüzden yok "ben bırakamam", yok "benimkinsi psikolojik değil fiziksel" yok "dudak tiryakisiyim" gibi artistliklere gerek yok.
yani, panzehiri için;
(bkz: göt korkusu)
