Sabahattin ali nin betimlemeleri kadar sahici bir sigara dumanı. Rengi kırmızı.
Her şey gri, deniz hariç.
Ben burada, zaman hızla yanımdan geçerken ve insanlar bu beyhude uğraşlarında kaybolurken, ben burada, gökyüzü bir aydınlanıp bir kararırken ve omzuma konan kelebeklerden biri daha beni terkederken, ben burada, bir şarkı başlayıp bir şarkı biterken, müslüm baba tanrıya şarkılarını söylerken, harbiden lan, müslüm baba dinleyen bir tanrı, kopan kayışım, ah benim güzel kedim, cidden bir tek atıyor mudur tanrıi müslüm baba dinlerken, zira müslüm baba rakısız gider mi be azizim.
Sevmelerde beceriksiz, kullukta beceriksiz, kaçmalarda ve uyumalarda beceriksiz. Bir rüya ile bir sela.
Ben hayal kurarken varım, rüya görürken varım, şarkı mırıldanırken, düz çizgide yürüyemezken varım, rakıda varım, bir sabah ezanının sahiciliğinde varım,secdeye inen alında varım, bir havvanın elmasında, ademin omurgasında, ben toprakta varım. Korkularımda varım. Ben yaşamda yokum. Dünya da hiç yok.
Bir anda beyne hücum eden tüm ucu yanık hatıralar, hepinizin amına koyayım. Sevgiler.
Nietzsche. Oh be bakmadan yazdım. Artık ben de bir entelim. Fular da taktım mı tamamdır.
Sen de duydun mu?
Çok zeki olduğum kısmını geçecek olursak.
Karanlıkta kımıldayan şeyleri vurun. Vurun ki karanlıklar aydınlansın. Dolunayı vurun.
Benim koridordan ışık sızan odam, perdeyle daima saçaş halimdeki balkon kapım, korkak desenli halım ve bu melodiden rahatsız olmayan kitaplarım.
