hiç görüşme ihtimaliniz olmayan birini özlemek ne berbat şeydir.
bir daha asla görmeyeceksiniz onu çünkü çok kötü ayrıldınız. aranızdaki her ne haltsa ona düşmanca son verdiniz.
belki ilk süreçte birbirinizden nefret de ettiniz.
ama şimdi,
özlüyorsunuz...
özlüyorum..
özlüyor.
peki yok mudur bunun bir çaresi?
gurur denen kibir kaynağı bir canavarın karşısına koyabileceğimiz güçlü bir yanımız yok mu sahiden?
sevgi gibi mesela...
aşk demiyorum bakın.
keza sevgi aşktan kat be kat güçlüdür.
ölümsüzdür.
birisiyle kavga etmişseniz bile, uzun zamandır konuşmuyor olsanız da ve büyük ihtimalle konuşmayacak olsanız bile, onun iyiliğini istemek, hiç kötü haberini almamayı dilemektir.
bu yüce his nasıl ölebilir?
nasıl son bulabilir? mümkün müdür...
ben hep güzin lamba oldum bugüne dek. çok akıl verdim ama kendim hiç yapmadım.
gidin! konuşun! yemişim gururu, sonradan çok pişman olursunuz...
kendisi;
-gidemedi-
-konuşamadı-
eee terzi kendi söküğünü dikemez demişler.
harbiden dikemedim.
mühim değil, arzum kendim yapamasam da insanların mutlu olabilmelerini sağlamak.
böylece kendimi de mutlu etmenin bir yolunu bulmuş oluyorum ben de.
mutsuzluk okyanusunun tam ortasında kalmış bir lamba daha ne istiyebilir ki?
kurutuluşum yok, okyanustaki çöpleri topluyorum...
