susmamla.bakın suskunluk demiyorum susmak yani bildiğin.sesimi duysa bu kim lan diye düşünürler.bunun yanında yurtta arkadaş çevremde epey normaldim.yurttaki komik bir olayı arkadaşım okulda anlatırken şaşırırlardı bana.neden bizle böyle konuşmuyorsun falan diye sorarlardı.gıkım çıkmazdı.iyi insanlardı ama aşırı kompleksli ve hırslı piçlerdi.hani prestij filminde sırrını açıklamazsan sana taparlar ama açıkladığın an onlar için hiç olursun diye bi replik varya...aynı bunun gibi onlara tek kelime etmez paronayalara sürükler, meraktan çatlatırdım.beni hiç bir kalıba sığdıramıyorlardı.kendi içimde de çeliştiğim için ben bile kendimi tanımazken onlar nasıl anlayacaktı.utangaç ya da özgüvensiz piç deyip geçemiyorlardı.onlardan daha iyi yaptığım şeyler vardı.derslerde başarısızdım.hiç konuşmadığımdan hocalardan azar yemedim.bir tek nerdeyse 1 düşecek hale geldiğinde hoca kızar, sonra büyük ihtimalle de pişman olurdu.hatta aşırı kaçacak bir şey yapacak olsam hocaların yüzünde bir gülümseme olurdu.aslında bu karşındaki üzerinde otorite kurmak için büyük bir güç.insanlar her şeyi tanımak ister.
