Bu cümleyi yazarken elim ayağım titredi, acıdı her yerim. Yıllarca kıyafetime karışmazsın sen böööö diye diye kaçırdığım onca kişi ne de çok, ne de çok ve ne de çok haklıymış.
Çileli annem aradı bir gün, dedi kızım sana misafirler geliyor, kız kardeşinin arkadaşı kalacak seninle, güzel ağırla onları.
Olur tabii dedim, gelsinler, başımın üstlerinde yerleri var. nereden bilebilirdim ki 14 günden fazla kalacaklarını. bilemezdim çünkü çakal annem bu bilgiyi vermemişti, ben de salaktım sormamıştım.
Derken geldiler bir gün. 17 kilo bir kız, kemikleri sayılıyor. feci rahatsız etti beni zayıflığı, sürekli yemek yediresim, üzerine ekmek atasım geliyor, şirin de bir şey, sevdim de minik minik.
derken bir gün balkonda emekli amca gibi oturuyorum, otoriter emekli amca oturuşu gerçekleştiriyorum, bir bıyıklarım eksik.
- ablaa baksana, nasıl ama dedi, çevirdim başımı. kanım dondu. emekli minibüs şoförü bakışı attım, yavrum o etek ne diyemedim, diyemiyorum. eteği kıçının hemen altında, çarpık çarpık bacaklarını sevimli gözükmek için iyice çarptırmış, cin çarpmış gibi bakıyor bana. dilini ağzının içinde yuvarlayan caner gibi oldum. aklıma bir ton şey geliyor. o etekle sokağa çıksa bakarlar, hem kıza hem doymayıp damacanaya aynı anda tecavüz ederler, etraf sapık kaynıyor, kızcağız bana emanet, ben allah'a emanet yaşıyorum.
- olmamış canım o giyemezsin onu
- abla güzel ama
- güzel ama buralarda giyemezsin onu
- neden ki
- giyemezsin dedim, babanın evine gidince giyersin
babanın evine gidince giyersin mi? ben mi demiştim bunu. resmen karakterim değişmişti kıskançlıktan, koruma içgüdüsünden. gözümün önünden
- seni ilgilendirmez benim kıyafetlerim. ben ne giyeceğime kendim karar veririm dediğim o anlar geldi. hööö dediğim, höt dediğim, anne sen karışmazsın dediğim. hepsi.
insan böyle anlarda anlıyor sevgiliyi. giydirmez, ben hak veririm bu saatten sonra, hak vererek giyerim giyeceksem eteğimi. haklı çünkü.
