erasmus kıstaslarıyla ilgili bir sorun olarak karşımıza çıkan bir gerçek olabilir. ancak çok da hakkaniyetli olmadığının kanaatindeyim. evet, giden sığır dimağlı gençler, döndükten sonra yaklaşık 1-2 yıl boyunca 'macera' sandıkları saçmalıkların anılarıyla yaşamaya devam eder ve belki de hayatları boyunca gittikleri ülke hakkında boş boş kafa ütülemeyi sürdürürler. ancak, anıların etkisinin yavaş yavaş geçmesiyle gerçek hayata zorla da olsa dönerler ve içinde bulundukları toplumda aslında pek az ayrıcalıkları bulunduklarını zamanla kavrarlar. öyle çok da büyük bir sapıklık yaşanmıyor, dert etmeyin. tabii ki insanın zamanla uydurduğu hikayelere kendisinin de inanmaya başlaması gibi bir olgu var. yine de, insanımızın yurtdışına çıkma imkanı artık daha fazla olduğu için, erasmus sığırları diye tanımladığımız bu öğrenci kitlesi, niteliksiz hikayeleriyle kendi görgüsüz çevreleri haricinde pek az prim toplayabilmektedir.
bu sorunların aşılması için erasmus öncesi bir takım eğitimlere tabi tutulmak, ingilizce'yi gerçekten konuşabilenlerin programa dahil edilmesi ve gitmeden önce en az bir tane sorumlu olunan alanda yaratıcı çalışma yapma şartının koşulması gibi önlemler alınırsa, hem yurtdışı temsilimizin verimi büyük oranda artar, hem de niteliksiz insanlar yerine daha potansiyelli kişilerin gitmesi sağlanılarak geri dönüşümün kalitesi yükselir.
ha, erasmus'tan döndükten sonra taharet almayı bıraktığını ve böylesinin daha sağlıklı olduğunu iddia eden gerizekalı eziklerle de karşılaşmadım diyemem. ama bunların erasmus'a giden masum ve beyinsiz kitlenin çoğunluğunu oluşturduğunu düşünmüyorum. oluşturuyorsa da lütfen bu gerçeği benimle paylaşmayınız, inanmak istemiyorum.
